Nimbrethil

"Ucieczka"

Srebrzysta kropla po twarzy się toczy,
rysując ścieżkę od brody po oczy,
obmywa policzki i zwilża powieki.
Smutek zostanie we mnie na wieki!
Nie widzą już szczęścia oczy zamglone,
Nie czuje radości już serce wzruszone.
Chwile miłości nie będą mi znane,
samotna na zawsze już pozostanę!
Serce z kryształu za ścianą z kamienia,
dusza powoli w mgłę się zamienia.
Słodycz ucieka z miejsc do których zmierzam.
Nikomu bliskiemu smutków nie powierzam.
Jestem trucizną dla dusz swoich braci,
nie chcę by przeze mnie ktoś szczęście utracił.
Ból samotności zadręcza mnie stale.
Beze mnie na świecie będzie wspaniale.
Toczy się w żyłach trucizna zwątpienia,
twarz tylko jedna jest w moich wspomnieniach.
Odpłynę na zawsze, odejdę powoli,
na las ze swych marzeń popatrzę do woli.
Wsłuchując się pilnie w szum liści na drzewach,
gdy z mego nadgarstka czerwień się ulewa,
przeniosę się w mroku w mgliste cienie boru.
Zmęczona uciekam od trosk wszystkich naporu.
Teraz godziny mijają jak lata
szarość zstępuje na kolory świata.
Gwiazdy w koronie aksamitnej nocy
zamkną na zawsze me wilgotne oczy...

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Nimbrethil dnia Czw 18:23, 25 Sty 2007, w całości zmieniany 1 raz

Drżące światło świecy kręgiem się rozpryska
Po zapadłej posadzce, ścianach odrapanych
Na kamienie sczerniałe od ofiar składanych
Przez zimne cienie szepczące o księżyca błyskach.

Głuchy stukot kamienia o czaszkę złamaną.
Cichy łoskot, bez krzyku plamy rozkwitają
Oczy już bez wyrazu w strachu zastygają
Lepki zapach otula krwi plamę rozlaną.

Cichy dźwięk bosych kroków pospiesznie stawianych
To z podziemia dzieci potępione wstają
Do posoki stygnącej chciwie usta gnają
I drętwieją jak zaklęte w pomnikach nieznanych.

W bezruchu tańczą, krzyczą głuchą ciszą
Kolejne życie śmiechem opłakują
W radości swojej zrozpaczeni stają
Szkarłatnym kwiatem krwawą dumę trując.

Rozkoszne cierpienie i śmierć życiodajna
Tragiczne szczęście woli poszarpanej
Szkaradne mgły wonne odorem rozkładu

Snują się rytmicznie chmury sinoszare
W szeroko zamknięte krypty odrzwia stare
Gdzie z czcią zawleczoną profanów ofiarę
Na zawsze porzucają jako ciemną marę.

inspirowane "Gotykiem" Baczyńskiego, Księgami Wampirów i.......
starym cmentarzem na Podgórzu Wink

Post został pochwalony 0 razy

Piękne

Post został pochwalony 0 razy